‘Het dorp, de berg, de Nokerse Koerse’ anno 2025

Eind februari begint de temperatuur te stijgen. Nokere Koerse-koorts kunnen we het nog niet noemen maar op ontelbare ramen verschijnen de affiches. Het is de voorpagina van het Epus magnum van onze betreurde Edwin De Borggraeve. Het bestuur brengt hiermee hulde aan een grote Nokeraar die jarenlang de Vips in veilige banen leidde. Of was het leede? Velen herkennen in de kaft beelden van het dorp, anderen benoemen de figuren die op de voorpagina prijken. En wie herkent er de koersdirecteur?

Voor de parochianen is het even wennen, zelfs onwezenlijk dat het kleine dorp te maken krijgt met éénrichtingsstraten. ‘ ’t Is hopelijk alleen voor de koerse’ vloeken ze.

En vóór we het weten is het vrijdag 14 maart. Gelukkig geen 13^de … ‘Depart canard’ zet de feestweek in. Een 900-tal feestvierders geven er een lap op. Sommigen krijgen die misschien van hun vrouw bij al té late thuiskomst. Zoals gebruikelijk blijven enkele auto’s op zaterdagmorgen eenzaam en alleen achter op de parking. De canard is gaan vliegen …

Zaterdag 15 maart kondigt zich zonnig aan. Alleen de snijdende noordoostenwind wekt een onaangenaam gevoel. ‘Als’t maar droog is’ hoor ik vroege vogels zeggen …

In de voormiddag wordt de toekomst voorbereid. De kleinste pagadders worden klaargestoomd voor het grote werk. Zij die de loopfietsjes ontgroeid zijn, krijgen zelfs een deel van de plaatselijke ronde voorgeschoteld. Aan geen leeftijdsgroep wordt in Nokere voorbijgegaan …

Voor het eerst wordt een zeer gesmaakte wedstrijd voor Special Olympics georganiseerd. In verschillende categorieën - inclusief vrouwen - wordt een winnaar uitgeroepen. Bij de proclamatie weerklinkt luid de nationale hymne door de luidsprekers. Het bezorgt me koude rillingen, alleen meezingen doe ik niet. Dat laat ik over aan onze gewezen eerste minister … ‘Allons enfants de la patrie’ …

Tegen 14.00u begin ik me klaar te stomen voor het grote werk, ‘De Bergprijs’ voor de juniors. Voor alle duidelijkheid, die wordt uitgereikt aan de renner die de meeste punten vergaart bij het overschrijden van de ‘oude’ aankomstlijn in de Nokeredorpstraat. Aangezien ‘den arrivé’ zich sinds dit jaar net boven ‘den echte berg’ bevindt, is er geen fotofinish meer voor mij. Het wordt dus beredderen met onze eigen ‘piepers’. Bij de eerste passage merk ik dat de afsluiting verhindert dat ik de renners zie aanstormen vanaf het Landhuys. Na afloop spreek ik er Etienne op aan. ‘Komt in orde tegen woensdag’ verzekert hij mij.

Tussen de twee passages door daal ik even de straat af. Op de terugweg naar mijn post spreekt een vriendelijke dame me aan. ‘Meneer dank u dat jullie dat allemaal organiseren voor onze kinderen’. Ontegensprekelijk de mama van een van de renners. Ik schrik me een aap. Dan toch nog erkentelijkheid voor het reuzewerk dat ontelbare bestuursleden en sympathisanten verrichten voor de organisatie van deze ‘traditional’. Zo moesten er meer zijn …

Na de tweede en laatste passage op de kasseien hebben twee renners elk 5 punten vergaard voor de bergprijs. Diegene die het eerst de eindmeet haalt, krijgt niet minder dan €500. Een niet onaardig bedrag voor junioren.

Ik krijg ruimschoots de tijd om mijn vaste stek te verlaten en me te begeven naar ‘den arrivé’. Een groet aan de burgervader, een pint in de tent, een frietje voor de kinderen van de buurman, het hoort er allemaal bij … Met een gerust gemoed klim ik naar ‘de meet’ … Het volume van de omroeper stijgt naarmate de kilometers voor de renners slinken. En dan zijn er … de winnaar flits voorbij, ik heb hem nooit zien aanstormen … Thor Michielsen mag het zegegebaar maken. Uiteindelijk haalt Mauro Keppens de buit van de bergprijs binnen. Een dikke pluim voor de winnaars. ‘Volhouden jongens. Straks lonken de eliterenners … ‘

Woensdag 19 maart.

De grote dag is eindelijk aangebroken. Lezers van De Standaard krijgen ’s morgens een volle pagina over ‘onze koers’ voorgeschoteld. De kop van het artikel liegt er niet om : ‘Veilig koersen, hoe krijg je dat voor elkaar? Een inkijk bij Nokere Koerse’. Valpartijen zijn van alle tijden. Ze zijn nooit helemaal te vermijden. En daar zal Jasper Philipsen later vandaag weten van mee te spreken.

’s Morgens zijn de dames aan de beurt. En die hebben duidelijk geen haast. Bijna 10 minuten later dan het traagste uurschema fietsen ze voor de eerste keer de Dorpstraat omhoog. Bij afwezigheid van Lotte Kopecky en Lorena Wiebes prijkt Julie De Wilde bovenaan de bookmakerslijst.

De meisjes maken het de Bergprijsjury niet gemakkelijk. Bij de eerste passage komen ze ‘en bloc’ over de meet. Marthe Goossens en Carine Schrempf kunnen we respectievelijk als eerste en tweede duidelijk onderscheiden maar wie nummer drie wordt, daar hebben we het raden naar. Tijdens de tweede passage komt de Zweedse Stina Kagevi duidelijk afgescheiden over de streep. Het verhaal van zaterdag herhaalt zich. Wie als eerste over de finish bolt, krijgt niet minder dan €1500. Uiteindelijk zal Goossens de buit inpikken.

Tijdens de laatste ronde rijdt Anna Henderson een tijdlang voor het peloton uit. Op minder dan zeven km voor de aankomst wordt haar uitvalspoging teniet gedaan. Ook Floortje Makai vloekt de kasseien uit het wegdek wanneer ze op een boogscheut van ‘den arrive’ lekt rijdt. De spanning stijgt wanneer het volledige pack in de bocht aan ‘Den Ondank’ de enige echte ‘Nokereberg’ ziet opdoemen. Naar beneden rijden was een makkie maar de beklimming in de omgekeerde richting tovert het peloton om in een bende stervende zwanen. Ruben Van Gucht becommentarieert de laatste honderden meters dan toch als ‘een lastige finish’. De Poolse Marta Lach wint de sprint. Voor het derde jaar op rij gaat een renster van SD Worx-Protime met de buit lopen.

Om 12.45u wordt de officieuze start gegeven voor de ‘Elite Men’ op de Markt in Deinze. Tien minuten later gaat de vlag van de koersdirecteur naar beneden. Het vuurwerk kan beginnen. Ondertussen zijn de dames net begonnen aan hun tweede en laatste plaatselijke ronde.

Er hangt niet alleen spanning in de lucht. Vier buizerds cirkelen op thermiek boven de Nokeredorpstraat. Zij klimmen hoger dan de helikopter die de wedstrijd op de voet volgt. Misschien worden in de nabije toekomst ook in Nokere drones ingezet voor het volgen van ‘onze koers’.

Wie dit jaar eieren naar de Arme Klaren in Oudenaarde heeft gedragen mag Joos weten, maar het staat vast dat de zon ongenadig brandt. Smeren maar of je houdt er een kleurtje aan over. Hoe kan het anders, immers boven het reclamebordje van Lotto lees ik ‘Daar is de lente, daar is de zon’. Was dat niet de monster hit van Jan De Wilde in 1972. Waar is de tijd! In dat jaar won Tony Houbrechts, Jacky (voor de vrienden) De Boever werd zevende.

Wanneer de renners voor het eerst de Nokeredorpstraat beklimmen, hebben ze reeds meer dan 100 km in de benen. De Nederlander Jelle Johannink van het Unibetteam sprokkelt de eerste bergprijspunten. Ook bij de tweede en derde passage herhaalt hij dit en wordt hij dus met stip de Bergprijskoning. €1500 in de pocket.

De laatste plaatselijke ronde leggen de renners in tegenwijzerszin af. Misschien vormen de kasseien van de Herlegemstraat wel de scherprechter. Maar neen, het ziet er steeds meer naar uit dat een sprint op ‘den Berg’ het pleit zal beslechten. Iedereen gokt op Jasper Philipsen. Het noodlot beslist er anders over. Door een valpartij ziet hij sneller de ziekenwagen dan de eindmeet. Dat wordt balen voor hem … Eén iemand durft hierna te opperen dat we misschien ‘den Berg’ opnieuw in kasseien moeten leggen, net zoals een eeuw geleden.

Uiteindelijk beslecht de Nederlander Nils Eekhoff de sprint. In zijn spoor volgen Matteo Moschetti en Luke Lamperti. Een fraai podium al hadden we toch liever … Komaan Kinds, niet chauvinistisch zijn, ‘liever, liever … een liever is een haas’.

See you next year. Be there Lotte, Tim en Jasper!!!

Lieven Kinds, 24 maart 2025