‘Het dorp, de berg, de Nokerse Koerse’ anno 2025

Eind februari begint de temperatuur te stijgen. Nokere Koerse-koorts kunnen we het nog niet noemen maar op ontelbare ramen verschijnen de affiches. Het is de voorpagina van het Epus magnum van onze betreurde Edwin De Borggraeve. Het bestuur brengt hiermee hulde aan een grote Nokeraar die jarenlang de Vips in veilige banen leidde. Of was het lijde? Velen herkennen in de kaft beelden van het dorp, anderen benoemen de figuren die op de voorpagina prijken. En wie herkent er de koersdirecteur?

Voor de parochianen is het even wennen, zelfs onwezenlijk dat het kleine dorp te maken krijgt met éénrichtingsstraten. ‘ ’t Is hopelijk alleen voor de koerse’ vloeken ze.

En vóór we het weten is het vrijdag 14 maart. Gelukkig geen 13^de … ‘Depart canard’ zet de feestweek in. Een 900-tal feestvierders geven er een lap op. Sommigen krijgen die misschien van hun vrouw bij al té late thuiskomst. Zoals gebruikelijk blijven enkele auto op zaterdagmorgen eenzaam en alleen achter op de parking. De canard is gaan vliegen …

Zaterdag 15 maart kondigt zich zonnig aan. Alleen de snijdende noordoostenwind wekt een onaangenaam gevoel. ‘Als’t maar droog is’ hoor ik vroege vogels zeggen …

In de voormiddag wordt de toekomst voorbereid. De kleinste pagadders worden klaargestoomd voor het grote werk. Zij die de loopfietsjes ontgroeid zijn, krijgen zelfs een deel van de plaatselijke ronde voorgeschoteld. Aan geen leeftijdsgroep wordt in Nokere voorbijgegaan …

Voor het eerst wordt een zeer gesmaakte wedstrijd voor Special Olympics georganiseerd. In verschillende categorieën - inclusief vrouwen - wordt een winnaar uitgeroepen. Bij de proclamatie weerklinkt luid de nationale hymne door de luidsprekers. Het bezorgt me koude rillingen, alleen meezingen doe ik niet. Dat laat ik over aan onze gewezen eerste minister … ‘Allons enfants de la patrië’ …

Tegen 14.00u begin ik me klaar te stomen voor het grote werk, ‘De Bergprijs’ voor de juniors. Voor alle duidelijkheid, die wordt uitgereikt aan de renner die de meeste punten vergaart bij het overschrijden van de ‘oude’ aankomstlijn in de Nokeredorpstraat. Aangezien ‘den arrivé’ zich sinds dit jaar net boven ‘den echte berg’ bevindt, is er geen fotofinish meer voor mij. Het wordt dus beredderen met onze eigen ‘piepers’. Bij de eerste passage merk ik dat de afsluiting verhindert dat ik de renners zie aanstormen vanaf het Landhuys. Na afloop spreek ik er Etienne op aan. ‘Komt in orde tegen woensdag’ verzekert hij mij.

Tussen de twee passages door daal ik even de straat af. Op de terugweg naar mijn post spreekt een vriendelijke dame me aan. ‘Meneer dank u dat jullie dat allemaal organiseren voor onze kinderen’. Ontegensprekelijk de mama van een van de renners. Ik schrik me een aap. Dan toch nog erkentelijkheid voor het reuzewerk dat ontelbare bestuursleden en sympathisanten verrichten voor de organisatie van deze ‘traditional’. Zo moesten er meer zijn …

Na de tweede en laatste passage op de kasseien hebben twee renners elk 5 punten vergaard voor de bergprijs. Diegene die het eerst de eindmeet haalt, krijgt niet minder dan €500. Een niet onaardig bedrag voor junioren.

Ik krijg ruimschoots de tijd om mijn vaste stek te verlaten en me te begeven naar ‘den arrivé’. Een groet aan de burgervader, een pint in de tent, een frietje voor de kinderen van de buurman, het hoort er allemaal bij … Met een gerust gemoed klim ik naar ‘de meet’ … Het volume van de omroeper stijgt naarmate de kilometers voor de renners slinken. En dan zijn er … de winnaar flits voorbij, ik heb hem nooit zien aanstormen … Thor Michielsen mag het zegegebaar maken. Uiteindelijk haalt Mauro Keppens de buit van de bergprijs binnen. Een dikke pluim voor de winnaars. ‘Volhouden jongens. Straks lonken de eliterenners … ‘

Lieven Kinds, 16 maart 2025